Βιβλιοθήκη
Tommaso Porcacchi di Castiglione – GR
Introduction by R. Nicolì
The author of L’isole più famose del mondo descritte da Thomaso Porcacchi da Castiglione arretino was born in Val di Chiana in 1530 and came from a very poor family. He had the opportunity to be educated on humanistic culture thanks to Duke Cosimo I who allowed him to settle in Florence. There he published his first literary works on Virgil: a biography of the author and the translation of The Aeneid Book IV. His life radically changed when he moved to Venice where he met and married the poet Bianca d’Este and came into contact with Gabriele Giolito de’ Ferrari, who published works in vernacular. The author translated Greek and Latin works for the publisher and revised other texts but, in particular, he intervened as a scientific consultant[1]. In Venice he also wrote volumes on various subjects, showing his wide culture that ranges from geography to history and from archaeology to ethnology. Furthermore, Tommaso Porcacchi was responsible for the 16th century editions of Boccaccio’s Laberinto d’amore, Guicciardini’s Storie fiorentine, and Bembo’s Rime. Περισσότερα “Tommaso Porcacchi di Castiglione – GR”
Αποφοιτώντας από το Λύκειο της Κρεμόνας, ο Διονύσιος θα δώσει εισιτήριες εξετάσεις και θα γραφτεί στις αρχές Νοεμβρίου του 1815 στη Νομική Σχολή της Παβίας. Το πανεπιστήμιο είναι φημισμένο και διαθέτει επιφανείς καθηγητές. Εδώ διδάσκουν ο φυσικός Αλεσάντρο Βόλτα (Allesandro Volta), ο μαθηματικός και ποιητής Λορέντσο Μασκερόνι (Lorenzo Mascheroni), ο μαθηματικός Γκρεγκόριο Φοντάνα (Gregorio Fontana) και ο διάσημος ποιητής Βιντσέντσο Μόντι και Ούγκο Φόσκολο (Ugo Foscolo). Αναμφίβολα, στην Παβία ο Διονύσιος ενδιαφέρεται περισσότερο για την ποίηση και λιγότερο για την επιστήμη της Νομικής. Μετά από δύο χρόνια σπουδών, στις 15 Μαΐου 1817, ο Διονύσιος θα δώσει εξετάσεις ενώπιον επταμελούς επιτροπής (που την αποτελούσαν οι Τζιαρντίνι, Ταμπουρίνι, Πρίνα, Μπερέτα, Μπελάρντι-Γκρανέλι και Μπουτουρίνι), θα τις περάσει με άριστα (a pieni voti) και θα αποκτήσει το προ-δίπλωμα διετούς φοίτησης (baccellierato). Οι παρακολουθήσεις των μαθημάτων, ωστόσο, φαίνεται ότι θα συνεχιστούν τουλάχιστον ως το τέλος του 1817. Στα τρία χρόνια που έμεινε στην Παβία για τις νομικές σπουδές του ο Διονύσιος είχε την ευκαιρία να ταξιδεύει στην κοντινή Κρεμόνα, όπου βρισκόταν ο κηδεμόνας του Σάντο Ρόσι και οι φίλοι του, αλλά και στο Μιλάνο, πρωτεύουσα της Λομβαρδίας και πνευματικό κέντρο της βόρειας Ιταλίας. Εκεί θα γνωρίσει πολλούς ανθρώπους των ιταλικών γραμμάτων και θα βρεθεί μέσα στην ατμόσφαιρα αυτής της ιδιαίτερης εποχής που ξεκινά από το 1815 και φέρνει σε αντιπαράθεση τον νεοκλασικισμό με τον ρομαντισμό.
Στην αίθουσα Σολωμού εκτίθενται τα πολύτιμα χειρόγραφα και η αυθεντική προσωπογραφία του ποιητή, που έγινε από άγνωστο ζωγράφο λίγο πριν εκείνος πεθάνει. Εκτίθενται επίσης, οι προσωπογραφίες μελών της οικογένειας και των οικείων του: του αδελφού του Δημητρίου, του πατέρα του κόμητος Νικολάου Σολωμού, του θείου και κηδεμόνα του μετά το θάνατο του πατέρα του, Νικολάου Μεσαλά, της μικρής του ανιψιάς Ελισάβετ Δημητρίου Σολωμού, που πέθανε μόλις τριών ετών, και του δασκάλου του Αντωνίου Μαρτελάου. Επίσης οι μεταφράσεις του φίλου του κόμητος Νικολάου Λούντζη, που για χάρη του είχε μεταφράσει Γερμανούς φιλοσόφους στα ιταλικά, τα πρωτότυπα των οποίων εκτίθενται μέσα στην αίθουσα, μαζί με την προσωπογραφία του. Ένας πίνακας με επεξεργασμένες ψηφιακά φωτογραφίες δείχνει τη διαδρομή του ποιητή ανάμεσα στην Ελλάδα, την Ιταλία, τη Ζάκυνθο, την Κέρκυρα και πάλι τη Ζάκυνθο, όπου αναπαύεται στην τελευταία του κατοικία. Στην αίθουσα είναι αναρτημένο το οικόσημο της οικογένειας Σολωμού, που απεικονίζει το ψάρι σολομός! Επίσης προσωπικά αντικείμενα του ποιητή, όπως τα μελανοδοχεία του και βιβλία της βιβλιοθήκης του. Σε ειδική βιτρίνα εκτίθεται η επίσημη στολή και το διάταγμα της ανακήρυξης του αδελφού του Δημητρίου, ως Προέδρου της Ιονίου Γερουσίας. Συγκινησιακή φόρτιση δημιουργεί το στεφάνι που έστειλαν οι Ψαριανοί μαζί με λίγο χώμα από τα Ψαρά, για το επίγραμμα που έγραψε για την καταστροφή των Ψαρών ο ποιητής, στις γιορτές που οργανώθηκαν το 1902.
Το Μαυσωλείο φιλοξενεί από το 1968 τα οστά των εθνικών ποιητών, Ανδρέα Κάλβου και Διονυσίου Σολωμού και βρίσκεται στο ισόγειο του Μουσείου. Κατασκευάστηκε ύστερα από πρόταση του τότε Νομάρχη Ζακύνθου Ανδρέα Ιωάννου. Τα οστά του Σολωμού μεταφέρθηκαν σε αυτό μετά από τέσσερις διαδοχικές ταφές: την πρώτη μετά το θάνατό του στην Κέρκυρα (9/21 Φεβρουαρίου 1857), τη δεύτερη μετά την μεταφορά των οστών του στη Ζάκυνθο στην σημερινή πλατεία Αγίου Μάρκου (14/27 Ιουλίου 1865), την τρίτη στην ίδια θέση μετά την περάτωση των εργασιών κατασκευής του Μουσείου και την προσωρινή τοποθέτηση των οστών στο Ναό της Κυρίας των Αγγέλων (21 Απριλίου 1962) και την τέταρτη και οριστική ταφή, από τις 17 Ιανουαρίου 1968, στο Μαυσωλείο. Στην ίδια αίθουσα ευρίσκεται πάνω σε στήλη το μπούστο του Σολωμού, έργο των αδελφών Φυτάλη από το μνημείο, που ήταν στην πλατεία Αγίου Μάρκου, μπροστά από τον ναό του Παντοκράτορα. Στους τοίχους στίχοι από ποιήματα των δύο ποιητών και στο υπέρθυρο της πόρτας, στην έξοδο του Μαυσωλείου, στίχοι από την «Ωδή εις Θάνατον» του Κάλβου.
Το Ακρωτήρι Ζακύνθου είναι οικισμός του δήμου Ζακύνθου. Κοντά στον οικισμό υπάρχει απόκρημνη παραλία μήκους 2,5 χλμ. Τα όρια της παραλίας καθορίζονται από τον φάρο Κρυονέρι μέχρι νησίδα Τρέντα-νόβε (ή Βόδι). Σε κοντινή απόσταση από την νότια άκρη της βρίσκεται το ακρωτήριο Κόκκινος βράχος, όπου, σύμφωνα με την τοπική παράδοση, αυτοκτόνησε η Φωτεινή Σάντρη, πρόσωπο που αποτελεί και την ηρωίδα του μυθιστορήματος του Γρηγόριου Ξενόπουλου. Η παραλία έχει ιδιαίτερο φυσικό κάλλος και έχει χαρακτηριστεί μνημείο από το Υπουργείο Πολιτισμού.
